Is Poland making the Argentinean mistake? Are there any similarities?

Is Poland making the Argentinean mistake? Are there any similarities?



It was a few years ago when corporate TV stations showed a terrible situation in Argentina – a country of a stormy past, but in a pretty good shape since the introduction of global economy. Crowds of people protesting in the streets, soldiers shooting at them. Smoke, squibs, fire and unemployment surpassing 22 per cent. In 2001 Argentina was on the bottom of an abyss, from which – according to Western economists – there was no escape. Globalists, industrialists and bankers were massively leaving the country taking away with them whatever still could be taken. The media were ordered to forget about that country and its sheer existence.

In December 2001 Argentina fund herself in an economical hole into which it was pushed by its elites and globalism. The banks stopped paying out the money. Nobody was able to control the economy of the country. President Carlos Menem, previously in power, an industrialist chosen for the post in 1989, had promised Argentineans beautiful women and Ferrari cars. But through the back door he would sell out the country’s assets to foreign hands for ridiculously low prices. He borrowed large sums of money from the World Bank and International Monetary Fund. The citizens of Argentina, which thanks to the borrowed money was prospering like never before, cheered for their President and declared him a genius of the free market.

The idyll ended when they had to start paying back the borrowed money. In 2001 the gross domestic product went down as much as 11 per cent. However, the country did not receive any additional funds or any concrete pieces of advice from the IMF.

The history of Argentina is full of unsuccessful uprisings, sudden upheavals, protests and wars. It is also full of poverty of masses and unimaginable richness of a small group of the chosen ones. It is full of corruption, horrible torture and fascist prisons. But by the end of 1990s the whole world was left speechless. What was going on the streets of Argentina was a warning and a prophecy for the enthusiasts of global economy.

In private the journalists were wondering how it was possible to ruin a whole country in such a short time. How was it possible that no one noticed that and no one counter-reacted? Such questions were circulating in the Internet and in private conversations. But newspapers and TV bulletins were chasing for sensation and blubbering about fiscal irresponsibility on a large scale. Average Argentineans and the new president, De la Rua, were soon to be blamed for everything.

Argentina was alive and kicking, but corporate media did not want to let the public know about it. In 1999, when De la Rua was chosen President and the country had already been in recession for 3 years, conniving CNN would announce that Menem had not been re-elected because he could not enter for election for the third time, according to the constitution. However, he said that he would enter the election in 2003. Menem belonged to Peronists party, the biggest political power in Argentina. He was closely linked with the USA, globalism and free market.

The new President of Argentina had almost no move. Peronists were still in power and they attacked him from the very beginning. De la Rua asked his countrymen in his speeches: ‘Please, understand how important is unity. I want to be the President of all Argentineans.’

When economic crash came, International Monetary Fund was the first to wash their hands. Its experts claimed that Argentina spent too much Money although the country’s budget was much smaller than the budget of the USA during the Great Depression. When the economists ridiculed such an explanation, the lawyers of IMF began their attack. They claimed that Argentina had had such rights to distribute the loans to which the Fund had to adjust and which made normal economical functioning impossible. It means that the Fund wants us to believe that poor Argentina dictated them the conditions.

All that show was supervised by the elites of the USA. For the last 55 years, during the whole existence of the International Monetary Fund, the voice of the United States has been decisive. Other rich member countries could easily oppose the USA in voting and win, but by some strange coincidence they never did. When we take a closer look at IMF we will find out that in fact it is only a group of lenders ruled by the American Treasury. We should not be surprised then that the American government (and the obedient American and Western media after them) unanimously stated that Argentina must be submissive to the rules imposed on her by the IMF.

Economical analysis

Today we know already why Argentina’s economy collapsed, although the media do not want to say it. I am begging here for a special attention of the readers in Poland. In 1991 Menem based the country’s economy on a ‘higher’ currency which was the American dollar. A stable exchange rate of 1:1 between the dollar and the Argentinean peso was introduced. Menem hoped that the dollar would soon become the circulating currency in Argentina. It was quite a good idea at first, but soon it turned out that the value of the dollar was overrated. Automatically the value of the Argentinean peso was also overvalued. Let us pay attention how the euro is functioning in Poland.

At the moment when investors figured out that the value of the peso is overrated they started fearing that it would fall. That is why they began demanding higher and higher interest rates on everything. Also on private and government loans. It caused a huge debt. The interest rate was raised to 40 per cent.

To keep up the parity on the American currency, the Argentinian government had to have adequate amount of American dollars in the banks. The more the crisis developed the more American dollars the government had to buy for a significantly overrated price. More and more people demanded transactions in cash. This process pushed Argentina into a debt of 140 billion of dollars. In December 2001 the Argentinian government announced to the world that they are not able to pay anything. Argentina became the pariah of nations.

To keep up the overrated value of the peso, International Monetary Fund gave Argentina huge loans. Only in one year to the country’s Treasury were sent 40 billion dollars as a package organised by many lending institutions. Only one basic requirement that was to guarantee that these loans would be paid off was to maintain zero budget deficit. Which meant that Argentina had to oscillate on 100 per cent of the budget. It is impossible during a recession to keep 100% of a budget, besides it takes some painful operations like serious cuts in the budget, which in turn cause high level of unemployment eventually leading to street fighting on a big scale.

How did that process look like from the point of view of an average, hard-working Argentinian? At the beginning of the 1990s Argentinians were encouraged to buy almost everything. Companies were privatized and incorporated into conglomerates. People were encouraged to build houses by giving them low-mortgage loans. People were asked to set up their own companies and those who were laid off were given compensation packages. Luxury cars were shown to the middle class and sold for very low down-payments for high-percentage loans and long-term payments. The media shouted out that the situation is so good, that everybody would be able to afford to pay off the loans on cars or houses. ‘You can have everything now – you will pay off later!’. The Argentinians – like Poles today – enjoyed the prosperity not knowing that a trap had been set up for them. After 40 years of poverty and wars they could at last have in their gardens or garages what so far they had seen in American films.

With the Western capital came the people whose task was to watch its flow. They taught Argentinians what the free market and global economy is about. Soon they had such huge influence on Argentina’s administrating structure that the country, practically speaking, lost its independence.

In the situation when the American dollar was bought with the peso at the rate of 1:1, everything that was produced in Argentina (as well as services) was too expensive to be exported. The whole country – just like Poland and other countries – was literally choked to death. Import of goods was much cheaper than their production. In that way almost 10% of gross domestic product was destroyed.

Mass privatizations at the beginning of the 1990s of almost all national assets for a fraction of its market value had already caused unemployment on a big scale. Mainly electricity, municipal and telecommunication companies were privatized. Globalists know very well how to do it. You start privatizing from the chosen key sectors. After that, other co-operating sectors become incompatible. Then there is no way out but to privatize all other sectors in the structure upwards. When the spiral of privatization went up, the spiral of dismissions from work went down. At the bottom there was a bigger and bigger number of unemployed people ending up with no means of living.

On the scale of the country, the spiral movement up was balanced by the movement down. Finally more and more people stopped doing their shopping and the money stopped circulating. So did the taxes. Poor Argentinians did not pay taxes because they had nothing – instead, they started buying rifles. When the money stopped circulating, now privatised companies laid off more and more people to keep up the economy of their firms. Those three inter-related crisises (taxes, unemployment, overrated value of the currency) get the Argentinian government to beg IMF for help or advice. International Monetary Fund, after long negotiations, made their decision. ‘Argentina is too much in debt. We can’t help. Let us leave that country in the state of free falling into an abyss.’ Also, during many military councils the decision was made how to cut off Argentina from the outside world if the expected rebellion of armed Argentinians was to spread across the borders.

This decision by IMF get the Argentinians (who foresaw the fall of the value of the peso) to rush to the banks to pay out their savings. The banks were closed, the salaries in many sectors of the country’s economy were held up. In desperation, the President declared that Argentina stopped paying off her debts. The press foretold that in the country there would be hair-raising scenes and after that they lost their interest in the matter.

The Argentinian miracle

It seemed that there was no retreat for Argentina. The rats began to leave the sinking ship. President Menem left for Chile. The businessmen and their international advisors were leaving for their countries. Even small investors, whose parents had come to Argentina in search for a better life, frantically tried to get entry visas to their mother countries. Whole factories with full machinery equipment were left behind – it was not profitable to produce there anything any more. The workers were laid off with nothing. Beautiful residences with swimming-pools were left abandoned, as well as whole office blocks lined out with marble. Those who had led to that crisis were moving like locust on other fields which could still be eaten up.

’Time’ magazine was wondering: ‘What can President De la Rua do now? This is a million-dollar question. Whether alone or in a coalition, he immediately needs a plan to ease the crisis. He has to help his countrymen to fill their stomachs and, maybe, to revive economical growth. The problem is that – to ease the results of the crisis concerning poor people – the government has to spend millions of dollars on food and basic needs. And this will cause a further escalation of the financial crisis. Something must happen…’

And it did happen! The Argentinians trusted their President who broke the negotiations with international financiers. The army, police and ordinary people lined up in support. They claimed that Argentina belonged to Argentinians, not to international financial mafia. The Argentinian government, left alone, made a decision which get the White House and international bankers furious. Against their recommendation, the exchange rate of the peso was freed. Minister of Economy, Roberto Lavagna, stated: ‘Having competitive prices of currency exchange will help our export and enable fulfillment of the country’s needs.’ They also decided to end the free market policy to which the country’s economy was a prisoner. An economical co-operation with Brazil and China was established. Some capital started to flow to the country. The central bank began to buy the dollar again, but only as much as necessary to keep up the economic growth.

When Argentina announced that after 3 years from the moment of separation from degenerated ideas of globalists she was able to pay 30 cents for every dollar of her debt and keep up her unprecedented economical growth, at first nobody believed her. Then the media were strictly forbidden to inform about it. We should not be surprised as it is a palpable proof how quickly an economy of a given country and life of its citizens can improve when they forget about globalist absurdities.

In December 2004 the British ‘Guardian’ wrote: Three years ago, in December, Argentina was in crisis. The economy was rolling down uncontrolled into an abyss, banks closed their door to the investors, company presidents changed every week. Today the common opinion among the economists in Buenos Aires are that the country has left the worst behind. Yes, Argentina is still fighting with a complicated process of reconstruction of her debt, but the economy has undergone incredible changes.’

Like Phoenix, the economy has risen from the ashes. After an 11-per-cent fall in 2002, in 2003 the domestic product rose almost 9% and it will rise another 8% this year*. The government carefully announces that GDP will rise 4% in 2005, but most experts in economy believe that in fact the growth will be 5%.

The assumptions of ‘free market’ were bad for jobs and employment. In 2002 the unemployment reached its peak with 22%. Now it is 12%.

Whether you are faithful believers or not, some commentators say about the rise of Argentina as of a miracle which Rodrigo Rato, the director of IMF, could not cause. The hand of God turned out to be more powerful than the hand of International Monetary Fund. Now nobody is cheating any more.

Another thing which is hidden by the media was the fact of absolute unification of the working class with the management class. When the factory owners closed their firms and fled to other countries, their workers and directors occupied nearby cafes and park benches. When they were sitting idly on the streets, they were discussing how to improve their life and situation of their country, doomed to fail. The employees of such abandoned factories as Zanon looked at the gates melancholically. They spent most of their lives in those factories. Finally they made up their minds. They entered the grounds of their empty and devastated factories, started the machines and began production out of the materials which were still in the warehouses.

The authorities and the army looked at that almost communist-like behaviour of the people in a friendly manner. Soon department managers, office clerks and economic directors joined the turners, polishers and warehouse men. In the record-breaking time sales and export were initiated. There were no fixed hours of work. The decisions concerning their factories were taken by the people during short production meetings.

It turned out that the production is profitable and needed. What had not been profitable for globalists started to be such for common people without the help from banks and financial cartels. Soon production and sales reached their record levels in some factories. The people shared the profit with one another. They had never earned such sums of money before. So, they started to spend them. Thus building industry and other branches of industry got moving.

All that happened so quickly that America did not even have enough time to declare Argentina a communist country. The Movement of Unemployed Workers (MTD) was established. Soon this organisation had the power to influence politics. And that was yet another mystery of the Argentinian miracle.

The rats come back

The situation of Argentina began to improve. Globalists and factory owners began to come back and demand a return of their factories taken over by the people. Those who had left the country on the verge of a civil war 3 years before, now have some claims quoting international laws. Does that remind the Poles of something?

MTD, which was created almost literally on the streets, is strong. The organization is threatening with mass demonstrations. The ceramics factory, Zanon, the first one to be taken over by its workers and revived to the state of a profitable works, has become a symbol of the new and better, like Gdansk Shipyard used to be for Poles. MTD is considered by CIA and other similar organizations as a group which managed to create the most modern strategies and solutions how to unite and defend people from capitalism.

The returning rats from international financial circles are fighting back. Because Argentina constitutes a serious threat to the whole global economy, we should assume that if the USA wasn’t involved in Iraq now, the American soldiers would be defending their oil under the Argentinian grass in the name of democracy, or would be defending the freedom of their country there.

Kirchner, new President of Argentina, demands the extradition of the ex-president Carlos Menem, who is in Chile. Menem is wanted by the Argentinian authorities for corruption and bringing the country to ruin. He planned to enter for the presidential election in 2007 and used to promise the factory owners to return their property. Of course, that is why he enjoys the support from international financiers and can afford to laugh at the orders and decisions of Argentinian courts of law.

In January 2005 international bankers agreed to the proposal from the Argentinian government to be paid 25 cents for every dollar of the debt. An unseen thing happened – Argentina declared a war to IMF and several other globalist organizations and won. Argentina, protected by her own army, not only blackmailed the globalists, but also refused any negotiations with 700,000 holders of the state bonds. Argentina has an open way to be accepted back to the community of international societies from which she had been thrown away before. And she did it on her own conditions, as a full member, making decisions on her own.

Many bankers and international investors accuse Argentina of totalitarism and cheating investors and lenders. It caused quarrels among big financiers, Italian and American among others, who claim that if it was not for 9/11, they would be talking to Argentinians in a different manner.

Three months later IMF again began demanding a full payment of the debts. But Argentina was already strong enough being in economic co-operation with Brazil and China to show the bankers from Wall Street ‘the middle finger of her right hand’. Argentina started to prove to the world that about half of the creditors had already made a considerable profit on the Argentinian debts and that it was not fair that they should demand any more. This opinion was exposed by Chinese and Indian media. By the way, Argentina showed in black and white how some people tried to bring the country to bankruptcy and what it meant in practice.

The British ‘Guardian’ writes: ‘Three things worked for the benefit of Argentina. First, Kirchner’s card was strong thanks to the strong economy. Secondly, the truth about IMF was being revealed, that is why they wanted a quick settlement. Thirdly, Wall Street left Argentina just before the crisis and the negotiations were led by European banks. So the American Treasury was not pressed to play hard with Argentina. Also, they did not want Kirchner to make friends with a strong populist, President of Brazil, Lula.

Now many indebted countries may follow Argentina’s footsteps – and show the globalists their behind. Including Poland. And that is what the financial circles fear most. A precedence was created. A relatively non-significant country, held up against the wall, defied the wide-spread slogans of democracy, law and free market. And she won – at least so far. There has emerged a big chance for other countries. Now, when the American army is involved in Iraq, they can get rid of the yoke. You only need to want it and go for it. Just like the citizens of Argentina did, regardless of their social function, possessions and education.



Alex Lech Bajan
Polish American
CEO
RAQport Inc.
2004 North Monroe Street
Arlington Virginia 22207
Washington DC Area
USA
TEL: 703-528-0114
TEL2: 703-652-0993
FAX: 703-940-8300
EMAIL: alex@raqport.com
WEB SITE: http://raqport.com

Sense and Solidarity for Poland

Sense and Solidarity for Poland
by Susan Easton


How many of you knew that the President of Poland came to America on July 16?
Thought so. This state visit was essentially overlooked by the media. Poland has a long history of being treated like the Rodney Dangerfield of nations. As far back as the 18th century, historians referred to “The Negative Poland Policy,” the European practice of bribing noblemen to keep this besieged country no more than an agricultural backwater. When it joined the European Union in 2004, after decades of Soviet domination, the hope was that Poland was finally going to get the respect it deserved.

Indeed, the twin brothers Kaczynski who preside over the current government, President Lech and Prime Minister Jaroslav respectively, have been acting up and speaking out, but Brussels seems determined to hit Poland where it hurts the most and muffle the mouse before roaring becomes a bad habit. At summits for example.

Jaws dropped in June at the European Union (EU) meeting when Poland complained that the voting rules for member nations were unfair because they were based on population size. We would have more citizens and greater voting rights if the Germans hadn’t killed so many of us during World War Two, said the Poles. Not since John Cleese goose-stepped around the lobby of Faulty Towers had such an anti-German comment been paraded out in public. One of the EU’s foremost club rules is: “Don’t Mention the War.” Germany’s Chancellor Angela Merkel, who held the rotating EU Presidency and was thus hosting this event, must have been livid.

By mid-June, Russian President Vladimir Putin was none too happy with Poland either. The brothers Kaczynski had angered the Russian government by offering America some land on which to construct part of a proposed new missile defense system. The Russians didn’t buy the sales pitch that the missiles these facilities would house would not be directed at Russia, but at "rogue" states such as North Korea and Iran. Small surprise then that Russian news sources put a chilly spin on the warm reception President Bush gave his Polish counterpart in Washington last week. Poland was said to be “courting” America, trying to overcome its incredible bad luck. They could be on to something.

After his stop over in Washington, D.C., President Kaczynski toured Vandenberg Air Force Base in Santa Barbara, California, looking over the kinds of equipment that the missile shield will require. His genial comments about US-Polish cooperation belied polls, conducted by a publicly funded institute in Warsaw, which indicate that 55 percent of the Polish people opposed hosting a U.S. missile defense base on their turf. The deal had also been offered without the advice and consent of the Polish parliament. This occasioned a vociferous outcry for a public referendum on the proposed project, but that may not happen if the US cannot submit to a rather significant Polish demand. Speaking to the press about security concerns, the head of Poland’s National Security Bureau, Wladyslaw Stasiak, stated that the proposed US base, and all its personnel, would have to agree to abide completely by Polish law versus being what is known as “extraterritorial.” There could be no immunity, no exceptions, and no negotiating on the point, thank you. This is a mighty big condition for the mouse to propose to the lion, but a peace offering was in hand. This came when President Kaczynski posthumously awarded Poland’s highest honor, The White Eagle, to the late President Ronald Reagan. The audience at the Reagan Presidential Library cheered as Nancy Reagan accepted the award.

But the cheers had barely faded away in Simi Valley, CA, when, back in Europe, Brussels made its own rather stunning demand on the Kaczynski administration. After Poland joined the EU, it continued to heavily subsidize its three main shipyards. This indisputably violated EU regulations limiting state aid, by any EU member nation, to one of its own key industrial sectors. Poland was able to strike a deal for two of its shipyards, Gyynia and Szczecin. In those cases, the EU forgave state subsidies in exchange for cutbacks in capacity. But no deal was ever put forth to resolve the situation at the third -- and most important entity -- the Gdansk shipyard, birthplace of the Solidarity Movement.

It was not unexpected but nonetheless unwelcome when, on July 21, the European Union Competition Commissioner gave Polish authorities 30 days to either close two of the three shipways at Gdansk or repay, to the EU, the accumulated state aid which Gdansk has received. By all accounts this amounts to 192 million zlotys or $71 million US. The initial response of the Polish deputy economics minister in charge of the shipyard sector was to wail about imminent bankruptcy and loss of jobs. Authorities in Poland then floated the idea that there had been an unwritten agreement that Poland would have two extra years to sort out the Gdansk problem -- a proposition quickly denied by EU officials. Some Poles wondered if the price of EU membership was worth sacrificing sacred ground. The question is -- just how sacred is this place? The Gdansk shipyard, which sits on prime Baltic Coast real estate and is surrounded by the city’s historic old town area, is the target of developers who want to build condos on or near this hallowed ground.

Roman Galezewski, a member of the board for the Gdansk yard, said that the invocation of the EU’s competition rules were a diversion. Far from being concerned with enforcing competitive policies, Galezewski asserted that EU officials were acting on behalf of a US investment fund which has already purchased the yard's land from the Gdansk City Hall. "Ever since the massive value of the land bought by the American fund from the city has become known, everything possible has been done to shut down the yards,” Galezewski insisted.

The EU has received assurances from the Kaczynski administration that a response to their ultimatum will arrive by August 21. Will the shipyards give way to bulldozers and building cranes? Can the mouse roar loudly enough to stop the developers or is it willing to sacrifice solidarnosc for profit? Can the movement which helped end Soviet communism rise up again to block the construction of pricey condos? Is Pope John Paul II spinning in his Vatican grave?



--------------------------------------------------------------------------------
Susan Easton is a third career theologian. She holds a B.A. and M.A. in Religious Studies and Theology from the Jesuits. Susan and her husband of 37 years, Terry, divide their time between homes in the Bay Area and London.

Czy Polska popelnia blad Argentyny?

Czy Polska popelnia blad Argentyny?
Zadłużenie zagraniczne Polski wzrosło do 131,70 mld euro w I kw. 2007

Warszawa, 29.06.2007 (ISB) - Zadłużenie zagraniczne Polski ogółem wzrosło do 131,70 mld euro na koniec I kw. 2007 roku z 127,71 mld euro na koniec IV kw. 2006 roku, podał Narodowy Bank Polski w komunikacie w piątek.

W I kw. 2006 roku zadłużenia zagraniczne wynosiło 115,0 mld euro.

Zadłużenie zagraniczne sektora rządowego i samorządowego wzrosło w I kwartale 2007 roku do 53,5 mld euro z 51,62 mld euro w IV kwartale 2006 roku i wobec 52,15 mld euro rok wcześniej.

W tym samym czasie zadłużenie zagraniczne sektora bankowego wzrosło do 17,95 mld euro z 17,67 mld euro na koniec grudnia 2006 i wobec 12,747 mld euro rok wcześniej. (ISB)
Ile to podobienstwa
Argentyński CUD ekonomiczny
prof. dr Ronald Clement 18-08-2006 10:44
To bylo kilka lat temu, kiedy korporacyjne telewizje pokazywaly straszna sytuacje w Argentynie – panstwie o burzliwej przeszlosci aczkolwiek do czasu wprowadzenia ekonomii globalnej niezle dajacym sobie rade. Tlumy protestujacych na ulicach, zolnierze strzelajacy do tych tlumów. Dymy, petardy, ogien i bezrobocie, które przekroczylo 22%. Argentyna w roku 2001 znalazla sie na dnie przepasci, z której, wedlug zachodnich ekonomistów, nie bylo juz wyjscia. Globalisci, przemyslowcy i bankierzy masowo opuszczali kraj zabierajac co jeszcze tylko bylo mozna. Media dostaly nakaz, aby zapomniec o tym kraju i o jego istnieniu.
Argentyna walczy i zwycieza - korporacyjne media nie moga dopuscic byscie sie Panstwo o tym dowiedzieli

W grudniu 2001 roku Argentyna znalazla sie w dole ekonomicznym, do którego zostala zepchnieta przez elity i globalizm. Banki przestaly wyplacac pieniadze. Ekonomii kraju nikt nie byl juz w stanie kontrolowac. Sprawujacy wczesniej wladze, prezydent Carlos Menem, przemyslowiec wybrany na swój urzad w roku 1989, obiecywal Argentynczykom piekne kobiety i samochody Ferrari. Od kuchni zas wyprzedawal gospodarke panstwa w obce rece po smiesznych cenach. Pozyczal ogromne sumy pieniedzy z Banku Swiatowego i Miedzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW). Mieszkancy Argentyny, która dzieki pozyczonym pieniadzom znalazla sie w stanie bezprecedensowego rozkwitu, wiwatowali na czesc swojego prezydenta i oglosili go geniuszem wolnego rynku.

Sielanka sie skonczyla, gdy trzeba bylo zaczac zwracac pozyczone pieniadze. W roku 2001 produkt narodowy zmniejszyl sie az o 11%. Kraj jednak nie otrzymal od Miedzynarodowego Funduszu Walutowego zadnych dodatkowych pieniedzy, ani zadnych konkretnych rad.

Gdy lala sie krew

Historia Argentyny pelna jest nieudanych powstan, zrywów, protestów i wojen. Pelna jest takze biedy mas i niewyobrazalnego bogactwa grupki wybranych. Pelna jest korupcji, straszliwych tortur i faszystowskich kazamatów. Jednak pod koniec lat 1990tych oniemial caly swiat. To, co dzialo sie na ulicach Argentyny bylo ostrzezeniem i przepowiednia dla zwolenników globalnej ekonomii.

Prywatnie dziennikarze zastanawiali sie jak to mozliwe, ze mozna zniszczyc cale panstwo w tak krótkim czasie. Jak to mozliwe, ze nikt tego nie zauwazyl i nie zaradzil. Takie pytania krazyly w internecie i w prywatnych rozmowach. Na stronach gazet i w dziennikach telewizyjnych goniono za sensacja i bredzono cos o nieodpowiedzialnosci fiskalnej na skale panstwa. Wina obarczono bardzo szybko przecietnych Argentynczyków i nowego prezydenta Argentyny, De la Rua.

W roku 1999, kiedy De la Rua zostal wybrany na prezydenta, a kraj znajdowal sie juz w 3-letniej recesji, szczekaczka CNN oglaszala, ze Menem nie zostal wybrany dlatego, poniewaz wedlug konstytucji nie mógl startowac w wyborach po raz trzeci. Menem zapowiedzial jednak, ze wystartuje w wyborach w roku 2003. Menem nalezal do partii Peronistów, najwiekszej sily politycznej w Argentynie. Byl silnie zwiazany ze Stanami Zjednoczonymi, globalizmem i wolnym rynkiem.

Nowemu prezydentowi Argentyny nie pozostawiono niemal zadnego ruchu. W dalszym ciagu wladze dzierzyli Peronisci, którzy juz od samego poczatku atakowali swego prezydenta. De la Rua w swoich przemówieniach prosil Argentynczyków: Prosze Was o to byscie zrozumieli jak wazna jest jednosc. Chce byc prezydentem wszystkich Argentynczyków.

Gdy nastapil krach, Miedzynarodowy Fundusz Walutowy pierwszy umyl rece. Jego eksperci twierdzili, ze Argentyna wydawala za duzo pieniedzy, pomimo ze budzet panstwa byl znacznie mniejszy niz budzet USA podczas wielkiego kryzysu. Gdy ekonomisci wysmiali takie tlumaczenie, prawnicy Miedzynarodowego Funduszu Walutowego przystapili do szturmu. Twierdzili, ze Argentyna posiadala takie prawa rozdzielania pozyczek, do których fundusz musial sie dostosowac, które uniemozliwily normalne funkcjonowanie ekonomiczne. Oznacza to, ze fundusz kaze nam wierzyc, iz biedna Argentyna dyktowala mu warunki.

Caly ten spektakl byl nadzorowany przez elity USA. Przez ostatnich 55 lat, podczas calego istnienia Miedzynarodowego Funduszu Walutowego, glos Stanów Zjednoczonych w tej organizacji byl decydujacy. Inne bogate kraje czlonkowskie z latwoscia moglyby sprzeciwic sie USA w glosowaniu i wygrac. Dziwnym trafem nigdy tego nie zrobily. Gdy jednak przyjrzymy sie blizej MFW stwierdzimy, ze tak naprawde jest to kartel pozyczkodawców zarzadzany przez amerykanskie Ministerstwo Skarbu. Nie nalezy sie wiec dziwic, ze rzad USA, a za nim poslusznie amerykanskie i wreszcie zachodnie media, jednoglosnie twierdzily, ze Argentyna musi byc posluszna regulom narzuconym jej przez MFW.

Ekonomiczna analiza

Dzisiaj wiemy juz, dlaczego upadla ekonomia Argentyny – chociaz media tego nie chca podawac. Prosze tutaj o szczególna uwage Czytelników w Polsce. W roku 1991, Menem oparl ekonomie panstwa o „wyzsza” walute, jaka byl USD. Wprowadzono wymiane argentynskiego peso na USD w stalym stosunku 1:1. Menem mial nadzieje, ze USD stanie sie w ten sposób szybko waluta obiegowa w Argentynie. Byla to na poczatku niezla idea, ale wkrótce okazalo sie, ze wartosc USD zostala zawyzona. Zawyzyla sie takze automatycznie wartosc argentynskiego peso. Zwrócmy uwage jak funkcjonuje Euro w Polsce.

W momencie, gdy inwestorzy zorientowali sie, ze wartosc peso jest zawyzona, zaczeli sie obawiac, ze musi upasc. Dlatego zaczeli sie domagac coraz wyzszej stopy procentowej na wszystkim. Takze na pozyczkach prywatnych i rzadowych. To spowodowalo powstanie ogromnego dlugu. Stopa procentowa zostala podwyzszona o 40%.

Aby utrzymac oparcie na walucie amerykanskiej, rzad Argentyny musial w bankach posiadac odpowiednia ilosc USD. W miare poglebiania sie kryzysu rzad musial kupowac coraz wiecej USD po znacznie zawyzonej cenie. Coraz wiecej ludzi domagalo sie transakcji gotówkowych. Ten proces wepchnal Argentyne w dlug wysokosci 140 mld USD. W grudniu 2001 roku, rzad Argentyny obwiescil swiatu, ze nie jest w stanie nic placic. Argentyna zostala parnasem narodów.

Aby utrzymac zawyzona wartosc peso, Miedzynarodowy Fundusz Walutowy dal Argentynie ogromne pozyczki. Tylko jednego roku do skarbu panstwa wplynelo 40 mld USD, jako pakiet zorganizowany przez wiele pozyczajacych instytucji. Gwarantem, ze te pozyczki sie splaca byl jeden podstawowy wymóg – utrzymac zerowy deficyt. Czyli Argentyna musiala balansowac na poziomie 100% budzetu. Podczas recesji niemozliwe jest utrzymanie 100% budzetu, poza tym wymaga to bardzo bolesnych operacji, jak ciecia budzetowe, które powoduja wysokie bezrobocie, by w koncu doprowadzic do zamieszek ulicznych na wielka skale.

Jak ten proces wygladal od strony zwyklego, ciezko pracujacego Argentynczyka? Na poczatku lat 1990tych namawiano Argentynczyków do kupowania niemal wszystkiego. Prywatyzowano firmy i laczono w konglomeraty. Namawiano do budowania domów poprzez udzielanie niskoprocentowych pozyczek. Namawiano do zakladania biznesów i dawano zwalnianym ludziom pakiety wyrównawcze. Sredniej klasie pokazywano luksusowe samochody i sprzedawano je na bardzo niskich przedplatach, wysokich procentowo pozyczkach i dlugich terminach splat. Media krzyczaly, ze przeciez jest tak dobrze, ze kazdego na pewno bedzie stac na splate samochodu, czy domu. Mozesz to wszystko miec juz dzisiaj – splacac bedziesz pózniej. Argentynczycy, podobnie jak Polacy, zachlysneli sie tym dobrobytem nie wiedzac, ze zastawiono na nich pulapke. Po 40 latach biedy i wojen wreszcie to, co do tej pory ogladali na amerykanskich filmach mogli miec w ogrodzie, czy w garazu.

Wraz z zachodnim kapitalem naplyneli ludzie, których zadaniem bylo nadzorowac jego przeplyw. Uczyli Argentynczyków na czym polega wolny rynek i globalna ekonomia (globalny dobrobyt). Wkrótce posiadali oni tak wielkie wplywy na struktury panstwowe Argentyny, ze panstwo praktycznie utracilo niepodleglosc.

W momencie, kiedy USD kupowano za peso w stosunku 1:1 wszystko, co wytwarzano w Argentynie a takze uslugi, staly sie za drogie, by móc byc towarem eksportowym. Cale panstwo, podobnie jak Polske i inne kraje, zaduszono. Import towarów byl znacznie tanszy niz ich wytwarzanie. W ten sposób zniszczono prawie 10% dochodu narodowego.

Masowe prywatyzacje na poczatku lat 1990tych niemal calego majatku narodowego, za frakcje wartosci rynkowej, juz spowodowaly bezrobocie na duza skale. Prywatyzowano glównie zaklady elektryczne, komunalne, telefoniczne itd. Globalisci maja doskonale opanowany ten proces. Prywatyzacje zaczyna sie zawsze od wybranych sektorów kluczowych. Po dokonaniu takiej prywatyzacji, sektory wspólpracujace staja sie niedostosowane (kompatybilnosc struktur finansowych i zarzadzania). Wtedy nie ma innego wyjscia, tylko trzeba prywatyzowac spiralnie do góry wszystkie sektory gospodarki. Gdy spirala prywatyzacji krecila sie do góry, spirala zwolnien szla w dól. Na dole znajdowala sie coraz wieksza liczba osób bez pracy i w koncu bez zadnych srodków do zycia.

W skali panstwa ruch spirali do góry równowazony byl przez ruch do dolu. W koncu coraz wiecej ludzi przestawalo robic zakupy, pieniadze przestawaly sie krecic. Podatki równiez. Argentynscy biedacy nie placili podatków, bo i z czego – zamiast tego zaopatrywali sie w karabiny. Gdy pieniadze przestawaly sie krecic, teraz juz sprywatyzowane biznesy, zwalnialy coraz wiecej ludzi, aby utrzymac zdolnosc ekonomiczna przedsiebiorstw. Te trzy wzajemnie powiazane ze soba kryzysy (podatki, bezrobocie, zawyzona wartosc waluty) spowodowaly to, ze rzad Argentyny zaczal blagac MFW o pomoc, lub rade. Miedzynarodowy Fundusz Walutowy, po dlugich negocjacjach zdecydowal. Argentyna jest za bardzo zadluzona. Nie mozemy pomóc. Pozostawmy to panstwo w stanie swobodnego spadania w otchlan. Na wielu militarnych naradach podjeto równiez decyzje jak odciac Argentyne od swiata zewnetrznego, gdyby przewidywane powstanie zbrojne zaczelo sie przelewac przez granice.

Ta decyzja MFW spowodowala, ze przewidujac spadek wartosci peso, Argentynczycy ruszyli na banki, by wybrac swoje oszczednosci. Banki zostaly zamkniete, place w wielu sektorach gospodarki wstrzymane. Zrozpaczony prezydent Argentyny oglosil, ze Argentyna przestaje splacac swoje dlugi. Prasa przewidywala, ze beda sie tam dzialy dantejskie sceny, po czym przestala sie sprawa interesowac.

Argentynski cud

Wydawalo sie, ze dla Argentyny nie ma juz ratunku. Szczury zaczely opuszczac tonacy okret. Prezydent Menem wyjechal do Chile. Biznesmeni i ich miedzynarodowi doradcy rozjezdzali sie do swoich krajów. Nawet drobni biznesmeni, których rodzice przyjechali do Argentyny w poszukiwaniu lepszego zycia, na gwalt starali sie o wizy wjazdowe do swoich rodzinnych krajów. Pozostawiano na pastwe losu cale fabryki z parkiem maszynowym – w których nie oplacalo sie nic produkowac. Pracowników zostawiano na bruku. Pozostawiano piekne rezydencje z basenami i cale biurowce wylozone marmurami. Ci, którzy doprowadzili do kryzysu wynosili sie jak szarancza na inne pola, które mozna bylo jeszcze objesc.

Magazyn „Time” zastanawial sie: Co dalej moze zrobic De La Rua? To jest pytanie za milion dolarów. Obojetne czy sam, czy w jakiejs koalicji, natychmiast potrzebuje planu, aby zlagodzic kryzys. Musi pomóc ludziom napelnic brzuchy i byc moze odnowic wzrost gospodarczy. Problem jest taki, ze aby zlagodzic skutki kryzysu dzialajace na biednych, rzad musi wydac miliony dolarów na jedzenie i podstawowe potrzeby. To spowoduje poglebienie kryzysu finansowego. Cos musi sie stac...

I stalo sie. Argentynczycy zawierzyli swojemu prezydentowi, który zerwal rokowania z miedzynarodowa finansjera. Wojsko, policja i zwykli ludzie staneli murem. Twierdzili, ze Argentyna nalezy do Argentynczyków a nie do miedzynarodowej mafii finansowej. Osamotniony rzad Argentyny podjal decyzje, które wprowadzily Bialy Dom i miedzynarodowych bankierów w furie. Wbrew zaleceniom uwolniono wartosc wymienna peso. Minister ekonomii Roberto Lavagna stwierdzil: Utrzymanie konkurencyjnych cen wymiany walutowej pomoze eksportowi i zaspokojeniu potrzeb kraju. Zdecydowano sie równiez zaprzestac polityki wolnego rynku, której ekonomia krajowa byla wiezniem. Nawiazano wspólprace ekonomiczna z Brazylia i Chinami. Kapital zaczal naplywac do kraju. Bank Centralny zaczal znowu skupowac USD, ale tylko tyle, ile potrzebne jest do utrzymania wzrostu ekonomicznego.

Gdy Argentyna oglosila, ze jest w stanie po trzech latach od chwili odejscia od zwyrodnialych idei globalistów, zaplacic po 30 centów za kazdego dolara dlugu i utrzymac swój niespotykany wzrost ekonomiczny, najpierw jej nie dowierzano. Pózniej surowo zakazano donosic o tym mediom. Nie dziwmy sie, jest to bowiem namacalny dowód jak szybko ekonomie poszczególnych panstw i zycie ich mieszkanców moze sie poprawic gdy zerwa one z globalistycznymi niedorzecznosciami.

Brytyjski „Guardian” w grudniu 2004 roku pisal: Trzy lata temu, w grudniu, Argentyna byla w kryzysie. Ekonomia staczala sie niekontrolowanie w przepasc, banki zamknely swoje podwoje dla inwestorów, prezydenci zmieniali sie co tydzien... Dzisiaj powszechne odczucia wsród ekonomistów w Buenos Aires sa takie, ze panstwo wygrzebalo sie z najgorszego. Tak, Argentyna ciagle zmaga sie ze skomplikowanym procesem rekonstrukcji zadluzenia, ale ekonomia przeszla niesamowite zmiany...

Jak Feniks, ekonomia podzwignela sie z popiolów. Po spadku 11% produktu narodowego w roku 2002, w 2003 roku wzrósl on o prawie 9% i wzrosnie o nastepnych 8% w tym roku. Rzad ostroznie oznajmia, ze w roku 2005 wzrosnie on o 4%, ale wiekszosc ekspertów ekonomicznych wierzy, ze faktyczny wzrost bedzie wynosil 5%...

Te zalozenia „wolnego rynku” byly zle dla miejsc pracy. Bezrobocie osiagnelo w roku 2002 swoje apogeum i wynosilo 22%. Teraz wynosi 12%...

Czy jestescie wierzacy, czy nie. Niektórzy mówia o podniesieniu sie Argentyny jako o cudzie, którego nie mógl przeprowadzic Rodrigo Rato, dyrektor MFW. Reka Boga okazala sie znacznie potezniejsza niz reka Miedzynarodowego Funduszu Walutowego. Teraz juz nikt nie oszukuje.

Druga rzecz, która taja media, to fakt absolutnego zjednoczenia klasy robotników z klasa menadzerów.

Gdy siedzieli bezczynnie na ulicach

Gdy fabrykanci zamykali fabryki i uciekali do innych krajów, poniewaz produkcja byla nieoplacalna, pracownicy i kierownictwo tracilo prace i zasiedlalo pobliskie kawiarnie i lawki. Dyskutowano glównie jak poprawic swoje zycie i sytuacje przeznaczonego na zatracenie kraju. Pracownicy takich opuszczonych fabryk jak Zanon, tesknie spogladali na bramy. W zakladach tych spedzili wiekszosc swego zycia. W koncu podjeli decyzje. Weszli na tereny opuszczonych i zdewastowanych fabryk. Ustanowili rady zakladowe, uruchomili maszyny i zaczeli produkowac z materialów znajdujacych sie jeszcze w magazynach.

Na to niemal komunistyczne zachowanie ludzi, wladze i wojsko patrzyly przychylnie. Wkrótce do tokarzy, szlifierzy i magazynierów dolaczyli kierownicy dzialów, pracownicy biur i dyrektorzy ekonomiczni. W rekordowym czasie uruchomiono sprzedaz i eksport. Nie bylo wyznaczonych godzin pracy. Decyzje w swoich fabrykach, ludzie podejmowali podczas krótkich narad produkcyjnych.

Okazalo sie, ze produkcja jest oplacalna i potrzebna. To, co nie oplacalo sie globalistom, zaczelo sie oplacac zwyklym ludziom. Bez pomocy banków i karteli finansowych. Wkrótce produkcja i sprzedaz osiagnela w niektórych fabrykach rekordowe poziomy. Ludzie dzielili sie dochodami pomiedzy soba. Nigdy jeszcze nie zarabiali takich sum pieniedzy. Zaczeli je wiec wydawac. Ruszylo budownictwo i inne galezie przemyslu.

Wszystko to stalo sie w tak krótkim czasie, ze Ameryka nie zdazyla nawet oglosic Argentyny panstwem komunistycznym. Utworzono Ruch Pracowników Bez Pracy (MTD). Ruch ten wkrótce posiadal mozliwosci prowadzenia nacisków politycznych. I to byla jeszcze jedna tajemnica cudu argentynskiego.

Szczury wracaja

Sytuacja Argentyny zaczela sie poprawiac. Globalisci i fabrykanci zaczeli wracac i domagac sie zwrotu zagrabionych przez ludzi fabryk. Ci, którzy pozostawili trzy lata temu panstwo na progu wojny domowej, teraz zaczynaja sie domagac, powolujac sie na miedzynarodowe prawo. Czy cos to Polakom przypomina?

MTD, która powstala niemal na ulicach, jest silna. Grozi masowymi demonstracjami. Ceramiczna fabryka Zanon, pierwsza przejeta przez pracowników i doprowadzona do stanu zakladu przynoszacego profit, jak niegdys Stocznia Gdanska dla Polaków, stala sie dla Argentynczyków symbolem nowego i lepszego. MTD uwazana jest przez CIA i inne podobne organizacje, jako grupa, której udalo sie wytworzyc najnowoczesniejsze strategie i rozwiazania jednoczenia i obrony ludzi przed kapitalizmem.

Powracajace szczury miedzynarodowej finansjery atakuja. Poniewaz Argentyna stanowi znaczne niebezpieczenstwo dla calej globalnej ekonomii, nalezy przypuszczac, ze gdyby USA nie byly zaangazowane w Iraku, juz dawno amerykanscy zolnierze w imie demokracji broniliby swojej ropy pod argentynska trawa, tudziez broniliby tam wolnosci swojego kraju.

Nowy prezydent Argentyny, Kirchner, domaga sie ekstradycji bylego prezydenta Menema, który przebywa w Chile. Menem jest poszukiwany przez wladze argentynskie za korupcje i doprowadzenie kraju do ruiny. Mial on startowac w wyborach prezydenckich w roku 2007 i przyrzekal fabrykantom zwrócenie ich wlasnosci. Oczywiscie dlatego cieszy sie poparciem miedzynarodowej finansjery i moze sobie drwic z nakazów i decyzji sadów argentynskich.

W styczniu 2005 roku, miedzynarodowi bankierzy zgodzili sie na propozycje rzadu Argentyny zaplacenia 25 centów za kazdy dolar dlugu. Stala sie rzecz niespotykana. Argentyna wypowiedziala wojne MFW i jeszcze kilku wielkim organizacjom globalistycznym i wygrala. Argentyna nie tylko pod oslona swojego wojska zaszantazowala globalistów, ale takze odmówila negocjacji z 700 tys. wlascicieli panstwowych akcji (bondów). Argentyna ma otwarta droge by byc przyjeta w poczet spoleczenstwa miedzynarodowego, z którego zostala wczesniej wyrzucona. I to na swoich warunkach, jako pelnoprawny czlonek sam podejmujacy decyzje.

Wielu bankierów i inwestorów miedzynarodowych oskarza Argentyne o totalitaryzm oraz oszukanie inwestorów i pozyczkodawców. To spowodowalo klótnie w lonie wielkich finansistów, wsród nich Wlochów i Amerykanów, którzy twierdza, ze gdyby nie 11 wrzesnia, to rozmawialiby z Argentynczykami inaczej.

W trzy miesiace pózniej IMF zaczal sie na nowo domagac pelnej splaty dlugów. Jednak Argentyna w ekonomicznym ukladzie z Brazylia i Chinami czula sie juz na tyle silna, aby bankierom na Wall Street pokazac jak „staly dwa drzewa i jedno sie zlamalo...” (w oryginale, prof. Clement pisal o srodkowym palcu prawej reki – Red.). Argentyna zaczela swiatu udowadniac, ze okolo polowa kredytodawców juz odniosla spore profity z argentynskich dlugów i ze to nie jest w porzadku, aby domagala sie nastepnych. To stanowisko wyeksponowaly chinskie i indyjskie media. Przy okazji, Argentyna na papierze udowodnila swiatu, w jaki sposób próbowano ja zbankrutowac i co to w praktyce oznaczalo.

Brytyjski „Guardian” pisze: Trzy rzeczy pracowaly na korzysc Argentyny. Po pierwsze, karta Kirchnera byla silna dzieki silnej ekonomii. Po drugie, zaczela wychodzic prawda o Miedzynarodowym Funduszu Walutowym. Dlatego chcial doprowadzic do szybkiej ugody. Po trzecie, Wall Street wyniósl sie z Argentyny tuz przed kryzysem i negocjacje prowadzily banki europejskie. Amerykanskie Ministerstwo Skarbu nie bylo pod naciskami, aby postepowac twardo z Argentyna. Takze nie chciano, aby Kirchner zbratal sie z silnym populista, prezydentem Brazylii, Lula...

W slady Argentyny – pokazania globalistom tylnej czesci ciala, moze isc teraz wiele zadluzonych krajów. W tym takze i Polska. I tego wlasnie finansjera obawia sie najbardziej. Zostal stworzony precedens. Stosunkowo malo znaczacy kraj, przyparty do muru sprzeciwil sie utartym sloganom demokracji, prawa i wolnego rynku. I wygral – przynajmniej jak na razie. Dla innych krajów zaistniala wielka szansa. Teraz, kiedy armia amerykanska uwiklana jest w Iraku, mozna zrzucic jarzmo. Tylko trzeba chciec i do tego dazyc. Tak jak zrobili to mieszkancy Argentyny niezaleznie od funkcji spolecznej, majatku i wyksztalcenia.


prof. dr Ronald Clement


Materialy zródlowe:

Alavio Grupo, March in Defence of Zanon, Z magazine, 17 wrzesnia 2004.

Balch Oliver, Taking care of business, Guardian, 3 czerwca 2005.

Burgo Ezequiel, Argentinas miraculous recovery owes little to the IMF, Guardian, 13 grudnia 2004.

Elliot Larry, Who needs the hand of God?, Guardian, 7 marca 2005.

Free-Market Flop: What Happened in Argentina, (www.americas.org/item_77).

Goni Uki, Argentina seeks arrest of Menem, Guardian, 22 kwietnia 2004.

Hacher Sebastian, Beneton vs. Mapuche, Z magazine, 6 czerwca 2005.

Katel Peter, Argentinas Crisis Explained, Time, 20 grudnia 2001.

Morduchowicz Daniel, Manufacturing militiants, Z magazine, 8 maja 2005.

New Argentinian president-elect pleads for national unity, CNN, 25 pazdziernika 1999.

The 100 billion dollar question, Guardian, 13 stycznia 2005.

Whitbeck Harris, Struggling economy fuels Argentine emigration, CNN, 23 lipca 2001.
Zbyt duze zadluzenie Polski i Polakow na rynkach miedzynarodowych finansow
Prosi o klopoty.
Kto popycha Polske i Polakow do tak duzego zadluzenia?


Argentina Didn't Fall on Its Own
Wall Street Pushed Debt Till the Last

By Paul Blustein
Washington Post Staff Writer
Sunday, August 3, 2003;

BUENOS AIRES -- Ah, the memories: Feasting on slabs of tender Argentine steak. Skiing at a resort overlooking a shimmering lake in the Andes. And late-night outings to a "gentlemen's club" in a posh Buenos Aires neighborhood.

Such diversions awaited the investment bankers, brokers and money managers who flocked to Argentina in the late 1990s. In those days, Wall Street firms touted Argentina as one of the world's hottest economies as they raked in fat fees for marketing the country's stocks and bonds.


The human scale of Argentina's crisis: People wait to search for food in garbage

Thus were sown the seeds of one of the most spectacular economic collapses in modern history, a debacle in which Wall Street played a major role.

The fantasyland that Argentina represented for foreign financiers came to a catastrophic end early last year, when the government defaulted on most of its $141 billion debt and devalued the nation's currency. A wrenching recession left well over a fifth of the labor force jobless and threw millions into poverty.

An extensive review of the conduct of financial market players in Argentina reveals Wall Street's complicity in those events. Investment bankers, analysts and bond traders served their own interests when they pumped up euphoria about the country's prospects, with disastrous results.

Big securities firms reaped nearly $1 billion in fees from underwriting Argentine government bonds during the decade 1991-2001, and those firms' analysts were generally the ones producing the most bullish and influential reports on the country. Similar conflicts of interest involving analysts' research have come to light in other flameouts of the "bubble" era, such as Enron Corp. and WorldCom Inc. In Argentina's case, though, the injured party was not a group of stockholders or 401(k) owners, it was South America's second-largest country.

Other factors besides optimistic analyses impelled foreigners to pour funds into Argentina with such reckless abandon as to make the eventual crash more likely and more devastating. One was Wall Street's system for rating the performance of mutual fund and pension fund managers, who were major buyers of Argentine bonds. Bizarrely, the system rewarded investing in emerging markets with the biggest debts -- and Argentina was often No. 1 on that list during the 1990s.

Within the financial fraternity, some acknowledge that this behavior was a major contributor to the downfall of a country that prided itself on following free-market tenets. That is because the optimism emanating from Wall Street, combined with the heavy inflow of money, made the Argentine government comfortable issuing more and more bonds, driving its debt to levels that would ultimately prove ruinous.

"The time has come to do our mea culpa," Hans-Joerg Rudloff, chairman of the executive committee at Barclays Capital, said at a conference of bank and brokerage executives in London a few months ago. "Argentina obviously stands as much as Enron" in showing that "things have been done and said by our industry which were realized at the time to be wrong, to be self-serving."

Compounding the financial industry's sins, Rudloff said, were its sales of Argentine bonds to individual investors, mostly in Europe, when the pros balked at buying them. Moreover, in mid-2001, as Argentina was hurtling toward default, Wall Street promoted an expensive and ultimately futile "debt swap" that gave Argentina more time to pay its debts but jacked up the interest cost. The fees on that deal alone totaled nearly $100 million.

Wall Street firms assert that their enthusiasm for backing Argentina's borrowing was motivated by a sincere, if misplaced, optimism about the country's economic strengths. But critics contend that the same forces that fueled the U.S. tech-stock frenzy were at work in Argentina, in effect causing economic globalization to play a cruel trick on the country.

Charles W. Calomiris, a Columbia University economist who was one of the earliest prophets of Argentina's financial doom, wonders why government investigators have not intervened, given the danger that the same fate could befall other countries.

"How come we have one standard for private-sector deals, where everybody is getting all upset about conflicts of interest, and nobody in Washington has raised an eyebrow over the obvious conflicts of interest involving research and underwriting activities by U.S. financial firms in the area of emerging-market sovereign debt?" Calomiris said.


"A Bravo New World." So proclaimed the title page of a report on Argentina and other Latin American markets that Goldman, Sachs & Co. sent to clients in 1996.

The report hailed Argentina for shucking policies that had afflicted the country for decades with stagnation, bouts of hyperinflation and repeated currency devaluations. The government of President Carlos Menem was accelerating reforms launched in the early 1990s aimed at deregulating the economy and turning inefficient state-run enterprises over to the private sector. Particularly important, the report's authors observed, was Argentina's determination to maintain its currency "convertibility" system, which guaranteed that the central bank would exchange pesos for dollars at a fixed rate -- one peso for one dollar. Implemented in 1991, that system was remarkably effective in keeping inflation at bay, imparting a sense of stability among consumers, savers and businesses that had been absent for generations.

"For Argentine citizens and for those investors who were willing to believe in [the government's] promises, the benefits are now becoming apparent," the Goldman report said. The nation's economy, which started to grow robustly in the early 1990s, expanded at an average 5.8 percent rate from 1996 through 1998.

As the report suggested, that success story translated into a compelling sales pitch for the Street.

Seeking to exploit a fevered atmosphere for emerging markets, firms such as Goldman, Morgan Stanley & Co. and Credit Suisse First Boston LLC built their presence in Argentina and neighboring countries by dispatching teams of economists and financial experts, many in their twenties and early thirties. They competed fiercely for "mandates" from governments to be lead managers of bond sales, especially in Argentina, whose government was the single largest emerging-market bond issuer. They found plenty of customers for the bonds in the United States and other wealthy countries among professional investors who managed hundreds of billions of dollars held in mutual funds, pension funds, insurance companies and other large institutions.

"Every time we finished a meeting [with institutional investors], the orders would come," said Miguel Kiguel, who then was Argentina's finance secretary, recalling the demand for a $2 billion issue of 20-year bonds, managed in 1997 by J.P. Morgan and Merrill Lynch.

In the emerging-markets world, people "were making money hand over fist in those days," said Stewart Hobart, a recruiter working in the field. According to Hobart and other recruiters, strategists and senior economists at major banks typically earned $350,000 to $900,000 a year, including bonuses, while their bosses, the heads of emerging-markets research, were paid well more than $1 million.

Much was at stake for the firms in their Argentine business. Were it not for Argentina's prodigious bond sales, LatinFinance magazine reported in 1998, many emerging-market investment bankers "would probably have been twiddling their thumbs" that year, because crises in Asia and Russia caused capital flows to dry up to the markets they usually served.

One securities firm, Dresdner Kleinwort Benson, reassured clients who were worried that Argentina would follow countries like Thailand and Indonesia into turmoil. "Argentina has come through the first phase of the Asian crisis with flying colors," the firm said in a June 1998 report, and it was "no coincidence. The economic fundamentals are considerably stronger than three and a half years ago."

Amid the ebullience, however, Argentina was laying the groundwork for its economic destruction.

Early Warning

In meetings with top Argentine policymakers in April 1998 to discuss the country's finances, a senior official of the International Monetary Fund, Teresa Ter-Minassian, sounded the alarm that the country might be headed for an Asian-style meltdown. "The Argentine economy contains a sort of Molotov cocktail," Ter-Minassian was quoted in Argentine media reports as saying.

Many economists' postmortems on the crisis agree: that was when Argentina went wrong, missing a crucial opportunity while the economy was going gangbusters to reduce its vulnerability to crisis.

In particular, the government had to shrink its budget deficit, because its constant borrowing was causing its debt load to increase, from 29 percent of gross domestic product in 1993 to 41 percent of GDP in 1998. Argentina had a special reason to exercise extraordinary prudence: the cherished convertibility system for the peso. If markets began to get jittery about the government's ability to repay its debts, they might well lose confidence in the currency, and overwhelm the system by dumping pesos for dollars.

Argentina's budget policy was "not all that bad" during the 1990s; "it just wasn't terrific at a time when terrific was needed," said Nancy Birdsall, president of the Center for Global Development.

Globalization is supposed to keep problems like Argentina's from occurring. In theory, international financial markets reward sound economic policies by steering capital to countries that practice them. The influence of the capital inflow makes a government even more disciplined, because policymakers know that otherwise investors may yank their money out.

In practice, the gusher of foreign money lulled Argentina's government into complacency, acknowledged Rogelio Frigerio, who was secretary of economic policy in 1998. "If you get the money so easily as we did, it's very tough to tell the politicians, 'Don't spend more, be more prudent,' because the money was there, and they knew it," he said.

Argentina's best chance to put its economy on a sound footing was gone soon thereafter, as supercharged growth gave way to recession in 1999, mostly because of a financial crisis in neighboring Brazil. At that point, a vicious circle emerged: The slump caused tax revenue to fall, which widened the budget deficit, which aroused concern about the government's ability to service its debt, which caused markets to drop, which deepened the recession, and so on.

Argentina was unable to escape the vicious circle, which gradually intensified over three years. At the big Wall Street firms, few realized how dire the country's predicament was -- with one notable exception.

Underplayed Pessimism

Long before Argentina's default, Desmond Lachman, chief emerging market economic strategist at Salomon Smith Barney Inc., saw that the Argentine economy had no way to break out of its slump and would hit the wall one way or another. Many people in the emerging-markets business recall the gloom Lachman conveyed in conversations with clients as recession began to grip Argentina, while analysts at other firms predicted a recovery.

But Lachman's pessimism was not spelled out in reports published by Salomon, a part of Citigroup, which was a major underwriter of Argentine government bonds. Written research reports are important in influencing where capital flows, partly because money managers want to have material in their files to back up their investment decisions.

Officials in Argentina's economy ministry knew that Lachman was describing the country's prospects in very dark terms. They continued to include Salomon among their underwriters anyway, but they told the firm to "make sure you have a variety of views" besides Lachman's, a former Argentine official recalled. Published research on Argentina by other Salomon analysts tended to be relatively sanguine about the country's chances for pulling through, even in the turbulent months of 2001 leading to the default.

Lachman, who left Salomon to become a scholar at the American Enterprise Institute, declined to be quoted for this story. Asked why his negative assessment of Argentina wasn't published, Arda Nazerian, a spokeswoman for Citigroup's securities arm, cited Salomon's merger with Citibank in the fall of 1998, which created a firm with an abundance of analysts, enabling Lachman to spend more time privately with big clients. "The expansion of our emerging-markets research team reduced Desmond's responsibilities for writing on individual countries," she said.

Lachman's story is emblematic of Wall Street's reluctance to offend major issuers of securities. "It's a lot of self-censorship," said Federico Thomsen, who until recently was chief economist of ING Barings's office in Buenos Aires. "It's like, if you have something good to say, you say it, but if you have something bad to say, just keep your mouth shut."

The reports that Wall Street firms published on Argentina, to be sure, became much less bullish as the recession deepened in 2000 and early 2001. Analysts increasingly stressed the importance of the government cutting its deficit and reforming labor laws. But in general, the reports predicted that Argentina would muddle through. An example was a report published in October 2000 by J.P. Morgan, the biggest underwriter of Argentine bonds in the 1990s, titled, "Argentina's debt dynamics: Much ado about not so much."

By contrast, the analyst who most publicly warned of Argentina's impending doom was Walter Molano, head of research at BCP Securities, a Connecticut firm that does no underwriting of sovereign bonds.

Such evidence of bias among analysts is misleading, according to some current and former analysts who maintain that their overriding objective has always been to serve investor-clients well by providing the best advice possible. "My incentive is to be able to predict what will happen," said Siobhan Manning, emerging market strategist at Caboto USA. "If I can predict accurately, hopefully I gain credibility, and the firm does, and I'm able to make money."

But others acknowledge that they cannot help being influenced by the fact that their compensation is likely to be greater if their investment banking colleagues win deals to sell bonds. For one thing, success for the investment bankers means the pool of money available for bonuses will be larger, and at some firms, the analysts' bonuses are decided by groups of managers that include investment bankers.

"Your salary will be about one-third of your compensation in a decent year, so your bonus is everything," said Christian Stracke, who covered Latin American economies at Deutsche Bank and other firms in the 1990s and is now with CreditSights, a much smaller outfit specializing in research. "You'll never know what percentage of that bonus came from the recommendation of [investment bankers], but you do know that without the recommendation of [investment bankers], your bonus is just not going to be very big."

Although analysts want to make the right calls, Stracke said, "they're in it for the money. If they were in it to be smart, they'd be professors."

A Perverse Situation

It wasn't just rosy analyst reports that enticed big investors to buy Argentine bonds. Many money managers thought they had to be big holders of the bonds because their jobs depended on it. The word "perverse" is repeatedly used by people in the industry to describe what happened.

Just as in the world of stock market investing, where money managers aim to beat the Standard & Poor's 500-stock index, many professional investors in emerging markets are judged every quarter or so by how well their portfolios fare in comparison to a benchmark. Their job security and annual bonuses have often depended on whether they outperform an index called the Emerging Markets Bond Index-Plus, developed by J.P. Morgan, which tracks the prices of bonds issued by various emerging economies.

During much of the 1990s, Argentina had the heaviest weighting in the index of any nation, peaking at 28.8 percent in 1998 -- not because of its economic size, but simply because its government sold so many bonds.

The index virtually forced big investors to lend vast sums to Argentina even if they feared that the country was likely to default in the long run, several money managers said. Although default would hurt their portfolios, they would still lose less than the index as long as they were a bit "underweight," meaning they held a smaller percentage of Argentine bonds than the index dictated.

They didn't dare be too far underweight. Money managers who shunned Argentine bonds were taking a huge risk, because their portfolios would almost certainly underperform the index in the event Argentine bonds rallied, as happened from time to time.

So at investor gatherings, money managers who were asked their views and investment positions on Argentina would often say "negative" and "underweight," said Mohamed El-Erian, who manages emerging-market bonds at Pimco, the giant West Coast investment firm.

"The dreaded third question would come: 'How much underweight?'" El-Erian said. "They would say, 'It's 22 percent of the index. I can't possibly be more than 5 percent underweight.' So they'd have 17 percent of their money in Argentina."

Indexation survives for lack of a good alternative for measuring money managers' skills, but unhappiness over its flaws is widespread. Everyone knows that the system "can cause credit deterioration" by impelling more lending to borrowers with the most debt, said Michael Pettis, a professor at Columbia University Business School who was a managing director in the fixed income capital markets group at Bear Stearns.

It is like "a bizarre AA program in which you remove booze from the homes of people who are reducing the amount they drink and put it into the homes of people who are drinking more every day," Pettis said. "This is probably not the best way to reduce drunkenness."

Europe Bought In Big

Professional portfolio managers, of course, had a pretty good sense of the dicey game they were playing with Argentine bonds. The same could not be said of some others.

Felicia Migliorini, a divorcee who lives north of Rome, sank her life savings, about $135,000, into Argentine bonds in March 2001. About 400,000 fellow Italians did the same; together with other individuals, mostly in Europe, they now hold about $24 billion in claims on the bankrupt Argentina government.

Migliorini has been forced to put her apartment up for sale because she cannot afford the condominium fees and other expenses. Like thousands of other Italians, she blames her bank, which sold her the bonds. Lawsuits are flying; the banks contend that the purchasers were mostly wealthy, sophisticated people who surely realized what sort of risks they were taking. But Migliorini is outraged. "They told me [the bonds] were good, stable, guaranteed, and that since they were obligations they had to be paid back," she said.

European retail investors like Migliorini were an attractive market for the syndicates selling Argentine bonds. Professional money managers in the United States were often reluctant to buy at the yields the Argentine authorities were willing to pay. So the syndicates tailored a number of their offerings to Europe, in local currencies.

One attraction of the European market was that regulations protecting small investors are substantially less strict than in the United States.

"That's what kept Argentina going," said Tom White, who at the time was employed by Metropolitan Life Insurance Co. as an emerging-market bond manager. "Those poor suckers didn't have a clue as to what they were buying."

For Argentina, "keeping the country going" might sound beneficial. But a different conclusion could be reached as the recession dragged on and the government's debt neared 50 percent of gross domestic product in late 2000. The longer Argentina was kept going with infusions of cash, and the more the country delayed facing unpleasant realities about its plight, the more cataclysmic a crash it would suffer.

At a closed-door meeting at the Argentine Embassy in Washington in October 2000 to discuss the country's finances, Calomiris, the Columbia professor, urged that the government summarily reduce the amount of its debt payments by 20 to 30 percent. The country, he recalled saying, was ensnared in a trap: The markets were demanding increasingly high interest payments on the mountain of debt at rates far in excess of the economy's capacity to grow.

Foreign creditors were bound to conclude sooner or later that the debt was unpayable in full, Calomiris warned, and if Argentina continued trying to honor its obligations it would only build up more vulnerability to complete financial breakdown.

Calomiris's proposal was rejected by the Argentine government and the IMF as too drastic. But in the months that followed, his scenario began to unfold more or less as forecast.

Capital fled the country and interest rates skyrocketed when a political rift erupted in the cabinet of President Fernando de la Rua in November 2000.

The IMF rushed to Argentina's aid with a $14 billion loan, but after a brief rally, the country's markets sank anew. By the spring, buyers of Argentine government bonds were demanding yields as high as 10.5 percentage points above U.S. Treasurys, which meant that interest costs would become even more burdensome for the government and the economy at large.

Wall Street had one more plan to keep Argentina going -- a profitable one, at least from the Street's standpoint.

Debt Swap

Upon being appointed Argentina's economy minister in March 2001, Domingo Cavallo had barely ensconced himself in his office before David Mulford, chairman international of Credit Suisse First Boston, arrived to make a pitch.

Cavallo, the father of Argentina's peso-convertibility system, had a long history of dealings with Mulford, going back to Cavallo's previous term as economy minister from 1991 to 1996. The men got to know each other when Mulford was Treasury undersecretary for international affairs during the first Bush administration, and their relationship deepened when Mulford joined CSFB, which handled the privatization of Argentina's state oil company and became one of the biggest underwriters of Argentine government bonds.

Mulford had an idea for a deal that would dwarf the ones he had done before. He proposed a "debt swap," in which Argentina's bondholders would be given the opportunity to exchange their old bonds for new ones, on a voluntary basis. The purpose was to eliminate a problem that was disturbing the markets -- the large amount of interest and principal payments Argentina was scheduled to make in the years 2001 through 2005. Under the swap, those interest and principal payments would be stretched out so that much more would fall due in the years after 2005. That would give Argentina "breathing space" to restart economic growth, Mulford contended.

Despite the skepticism of some analysts and policymakers, including the IMF's chief economist, who believed the deal would prolong the agony and dig Argentina into a deeper hole, Cavallo agreed to try the swap.

Mulford traveled to the world's financial capitals to pitch the swap, which he described as creating the opportunity for improvement in the economy, the fiscal situation and market sentiment. The deal was "essential to long-term success in restoring Argentine growth," he declared in Buenos Aires. Mulford declined to comment for this article.

The results, announced in June, were proclaimed a resounding success: Bondholders offered to exchange nearly $30 billion worth of bonds, considerably more than had been expected. The seven banks that managed the deal, led by CSFB and Morgan, collected nearly $100 million in fees, an amount they justified by pointing to the 60-plus experts who worked on the complex transactions.

Within weeks of the deal's completion, though, Argentine markets were again in a tailspin and another IMF loan in August provided only a temporary respite.

By late November 2001, deposits were flying out of Argentine banks. The government took the extraordinary measure of slapping controls on withdrawals.

That helped trigger street demonstrations and rioting, which led to the resignations of Cavallo and de la Rua in mid-December. Their successors soon thereafter declared default and freed the peso from its dollar anchor.

Lessons Learned

A year and a half after the crash, Argentina has begun recovering from its depression. Although the economy is still producing considerably less than before the crisis, and unemployment is much higher, growth has picked up in the past several quarters. A few Wall Street bankers are sniffing around again for deals to restructure defaulted debt, but the national government has ruled out hiring any firm that underwrote its bonds during the 1990s.

The brightening outlook in Argentina has helped attract a new inflow of funds from abroad, enough to drive the stock market and the peso sharply higher this year. This time, however, the government has responded with restrictions aimed at limiting the amount of "hot" money coming into the country. The move reflects the view of some in Argentina, notably Roberto Lavagna, the current economy minister, about the lessons that should be learned from the country's economic collapse.

"The lesson is, we must pay attention to bubbles," Lavagna said in a visit to Washington this year. "With stocks, or companies, or countries, all are part of the same phenomenon. Probably Argentina is the best example of a country."

For developing nations, "the worst period is when financial markets have the most liquidity," Lavagna said. "This is when countries make the worst mistakes. That is certainly the case in Argentina."

Special correspondents Brian Byrnes in Buenos Aires, and Sarah Delaney in Rome, contributed to this report.

Wstęp do likwidacji złotego prof. dr hab. Andrzej Kaźmierczak

Wstęp do likwidacji złotego prof. dr hab. Andrzej Kaźmierczak
- Szkoła Główna Handlowa (2007-07-25) Aktualności dnia


prof. Andrzej Kaźmierczak z SGH

Tak Niezalezna jest bardzo wazna dla Polski.
Trzeba zachowac niezaleznosc Banku Centralnego.
Suwerennosc gospodarcza i polityczna bedzie skonczona dla Polski.
wprowadzenie Euro zmniejszy GDP PKB do poziomy starej Unii.
zmniejszy konkurencyjnosc naszej gospodarki.
Trzeba stworzyc silne podmioty monetarne ktore moga stawic sie i konkurowac z podmiotami zagranicznymi.


Zadaniem Banku Centralnego jest ochrona polskiej gospodarki i stymulacja rozwoju gospodarczego.
Wazny cel polityczno gospodarczy.


Nie mozna usztywnic kursu zlotego do EURO.
spowodowalo by katastrofe economiczna w Polsce.

Utrzmy sie z bledu popelnionego a Argentynie, we Wloszech czy Grecji.

Panie Profesorze, pojawiają się opinie, że nie musimy przyjmować wspólnej waluty UE, ale wystarczy, iż powiążemy kurs złotego z euro i to zapewni nam niezależność polityki pieniężnej. Czy taki pogląd jest uzasadniony?
- Wiązanie kursu złotego z euro w istocie oznacza rezygnację Polski z własnej polityki kursowej. Jeżeli ustalimy sztywny kurs złotego do euro, to będziemy zdani na kurs euro, jako jeden parametr kształtujący warunki handlu zagranicznego Polski. Idea ustalenia raz na zawsze kursu złotego do euro w istocie nie różni się od idei likwidacji złotego. Jeżeli usztywnimy kurs złotego do waluty UE, to rezygnujemy z wszystkich atrybutów korzyści, jakie może nam dać polityka kursowa. Jeżeli te korzyści odpadną, to nie ma sensu, aby złoty istniał, bo to oznacza istnienie tylko kosztów transakcyjnych zamiany jednej waluty na drugą. Dlatego uważam, że taka propozycja jest wstępem do likwidacji złotego, a przy takim związaniu nie widzę korzyści z istnienia polskiej waluty.

Na czym dokładnie polega niebezpieczeństwo usztywnienia kursu złotego w stosunku do euro?
- Usztywnienie kursu złotego do euro utrudni realizację wewnętrznej polityki pieniężnej. Nie będzie ona suwerenna. Mam tu na myśli przede wszystkim politykę stóp procentowych i politykę kształtowania podaży pieniądza. Stały kurs złotego do euro będzie oznaczał potrzebę podejmowania interwencji przez bank centralny w celu obrony tego stałego kursu, utrzymania go. Interwencje mogą być różne, zarówno w kierunku aprecjacji, jak i deprecjacji. Problem polega na tym, że te operacje interwencyjne w kierunku sprzedaży bądź kupna walut wpływają na wewnętrzną podaż pieniądza. Jeśli bank centralny podczas operacji interwencyjnych sprzedaje waluty obce, to musi skupować walutę krajową i w tym momencie następuje zmniejszenie wewnętrznej podaży pieniądza krajowego i odwrotnie; jeśli bank centralny, przeciwdziałając aprecjacji, kupuje waluty obce, a sprzedaje walutę krajową, to kreuje podaż pieniądza wewnętrznego. Problem polega na tym, że taka kreacja podaży pieniądza - czy to wzrosty, czy spadki, nie mają nic wspólnego z wewnętrznym zapotrzebowaniem gospodarki na pieniądz.

W jaki sposób kształtuje się to zapotrzebowanie?
- Czynniki je kształtujące są inne aniżeli te, które wynikają z potrzeb interwencji. Nie przypadkiem w 1999 roku Polska podjęła słuszną decyzję upłynnienia kursu złotego (jest on kształtowany wyłącznie przez grę popytu i podaży na rynku walutowym). Wahania kursu walutowego w dużej mierze izolują, przynajmniej w części, wewnętrzną politykę pieniężną od wpływu czynników zagranicznych i sprawiają, że ta polityka wewnętrzna jest bardziej autonomiczna. I na tym nam powinno zależeć, a temu będzie szkodził stały kurs walutowy. Następny krok po usztywnieniu kursu to już tylko zniesienie waluty polskiej.

Istnieją przykłady usztywnienia kursu waluty narodowej w stosunku do którejś z silnych walut w ekonomii światowej lub europejskiej?
- Nie ma pozytywnych doświadczeń takich działań. Na przykład Argentyna prowadziła politykę stałego kursu walutowego, ta polityka skończyła się znanym kryzysem finansowym. My nie powinniśmy tych złych doświadczeń powielać. Jest to polityka dość niebezpieczna, bo ona usztywnia naszą politykę pieniężną, sprawia, że państwo traci ważny element polityki gospodarczej polegającej na kształtowaniu popytu globalnego poprzez zmiany podaży pieniądza. To możemy stracić. A w gospodarce rynkowej jest to ważny instrument kształtowania wzrostu gospodarczego, zatrudnienia itp. Teoria ekonomii zwraca uwagę, że polityka pieniężna jest teraz jedynym instrumentem oddziaływania państwa na gospodarkę.

Minął rok w Polsce.

Minął rok w Polsce.
Nasz Dziennik, 2007-07-20
"Wielki polityk tak jak dobry dozorca domu wie, że czystkę trzeba robić codziennie" - mówi stare ludowe powiedzenie. I jak wypisz, wymaluj pasuje ono zarówno do sposobu uprawiania polityki, jak i osiągnięć premiera Jarosława Kaczyńskiego. Rządząc państwem i kierując partią w atmosferze "napięcia podbramkowego", w dużej mierze wywołanego niestabilnością i chwiejnością koalicjantów, doprowadził do zlikwidowania jakże groźnych dla bezpieczeństwa Państwa Polskiego Wojskowych Służb Informacyjnych (WSI), zmienił znacząco obraz polskiej polityki zagranicznej, wzmocnił i usprawnił wymiar sprawiedliwości. Nie obyło się jednak bez porażek. Nie wprowadzono do Konstytucji zapisu o ochronie życia od chwili poczęcia do naturalnej śmierci, nie przeprowadzono lustracji i dekomunizacji. To wszystko sprawia, że po roku rządów premier Jarosław Kaczyński ma swoich zagorzałych zwolenników, jak i zajadłych przeciwników. Jednak, jak mówiła premier Margaret Thatcher, "podobanie się wszystkim nie jest zajęciem dla polityka".

Kaczyński kontra Marcinkiewicz 3:0
Polityka to taki sport, w którym wygrywa ten, kto zada więcej ciosów poniżej pasa. Takie twierdzenie od lat krąży w kuluarach Sejmu. O tym, że bardziej opłaca się być politykiem kontrowersyjnym, ale twardym i skutecznym, niż wymuskanym niczym Dawid Beckham produktem specjalistów od marketingu, dobitnie przekonał się były premier Kazimierz Marcinkiewicz. Ten jeszcze do niedawna uważany za najpoważniejszego rywala Jarosława Kaczyńskiego działacz PiS, w rywalizacji z "bliźniakiem twardszym" przegrał wszystko. Stracił nie tylko fotel premiera i wpływy w PiS, szansę na zbudowanie własnej silnej frakcji, przegrał wybory samorządowe w Warszawie z Hanną Gronkiewicz-Waltz i dał się odsunąć na margines wielkiej polityki. W podobny sposób poprzez sterowane konflikty wewnątrz własnego ugrupowania premier Jarosław Kaczyński w niedługim czasie pozbył się również grupy zwolenników Marka Jurka. W tym przypadku jednak sukces Kaczyńskiego to raczej pyrrusowe zwycięstwo. Z jednej strony bowiem osiągnął cel - PiS tworzony ze zlepków różnych partii stał się monolitem, z drugiej - pozbył się popularnego Marka Jurka i, co gorsza - zablokował możliwość wprowadzenia w Konstytucji zmian gwarantujących ochronę życia. A to oznacza przynajmniej czasową utratę części elektoratu przekładającego się na głosy wyborców.

Przegrali ze sfinksem
Kiedy wiosną 2006 r. Samoobrona i Liga Polskich Rodzin decydowały się na współpracę z rządem PiS, wówczas jeszcze kierowanym przez premiera Kazimierza Marcinkiewicza, najpierw w ramach "paktu stabilizacyjnego", a później koalicji liderzy tych ugrupowań głęboko wierzyli, że będą w stanie poprzez bardziej radykalne projekty ustaw "urwać" przynajmniej część mocno prawicowego elektoratu PiS. Jak głęboko się pomylili, przekonali się bardzo szybko, kiedy to kolejne sondaże zaczęły wskazywać na odpływ do PiS wyborców LPR i Samoobrony, przyciągniętych narodową, antykomunistyczną, a przede wszystkim "antyukładową" retoryką Jarosława Kaczyńskiego. Polityka jest jak podanie o legendarnym sfinksie - pożera wszystkich, którzy nie potrafią rozwiązać jej zagadek - pisał onegdaj, jakże trafnie, Antoine Rivarol. Dobitnie przekonała się o tym LPR w trakcie ostatnich wyborów samorządowych, jeszcze mocniej Samoobrona i Andrzej Lepper, którego w sytuacjach kryzysowych Jarosław Kaczyński bezpardonowo dymisjonował, pierwszy raz we wrześniu 2006 r., określając przy okazji mianem "warchoła", i drugi raz, w lipcu 2007 r., przy okazji afery korupcyjnej w ministerstwie rolnictwa.

Tajniacy odsunięci
Wywrócimy stół, przy którym zasiadają biznesmani, aferzyści, politycy i funkcjonariusze tajnych służb - takie przesłanie z exposé premiera Jarosława Kaczyńskiego utkwiło w pamięci opinii publicznej. Rok po owym wystąpieniu w Sejmie ów stół nomenklaturowych powiązań stoi jeszcze, aczkolwiek chwieje się z mocno powyłamywanymi lewymi nogami. Takim ciosem krytycznym była przyjęta 9 czerwca 2006 r. Ustawa o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego, która w efekcie doprowadziła do zlikwidowania skompromitowanych Wojskowych Służb Informacyjnych. Pierwszy raport z prac komisji weryfikacyjnej kierowanej przez ministra Antoniego Macierewicza, jak i doniesienia komisji likwidacyjnej WSI, dobitnie obnażył mechanizm funkcjonowania tajnych służb w Polsce, ich powiązań z wywiadem rosyjskim, inwigilacji i szykan wobec prawicy, inwigilacji mediów, zwłaszcza "Naszego Dziennika" i Radia Maryja.

Już nie padamy na kolana
"Polska polityka za polskie pieniądze" - tak przed laty precyzował priorytety polskiej polityki zagranicznej Wincenty Witos. Dziś przy okazji niedawnej kampanii o uratowanie "pierwiastka" zakończonej kompromisem, będącym sporym sukcesem polskiej dyplomacji, można z całą pewnością po raz pierwszy od czasów II wojny światowej powiedzieć, że mimo pewnych niedociągnięć, niedoróbek spowodowanych brakiem doświadczenia w technikach negocjacyjnych, to właśnie polska racja stanu jest priorytetem w polityce zagranicznej naszego kraju. Wskazuje na to choćby pełna nienawiści kampania wymierzona w polski rząd, a prowadzona przez niemieckie media. Rozmowy dotyczące tak dywersyfikacji dostaw gazu, sprawy rurociągu na dnie Morza Bałtyckiego, dostaw mięsa do Rosji czy dopłat dla polskich rolników to dowód, że w ciągu roku kadencji Jarosława Kaczyńskiego polska dyplomacja zaczęła wreszcie mówić własnym głosem. I jest to głos Polski, nie zaś, jak bywało to wcześniej, głos Moskwy i Brukseli.

Ubecy trzymają się mocno
"Polityka to scena, z której czasami lepiej słychać suflerów niż aktorów"- mawiał Ignazio Silone. Dziś wiadomo już, że w przypadku ustawy lustracyjnej, jednej z najważniejszych ustaw, jakie miało przeprowadzić PiS, pierwszoplanowe role odegrali suflerzy. Zwłaszcza ci, którzy lustracji boją się jak ognia. Przyjęta przez Sejm w listopadzie ubiegłego roku ustawa o dostępie do informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa komunistycznego gwarantowała społeczeństwu pełnię informacji o konfidentach SB, sprawujących funkcje publiczne lub wykonujących zawód zaufania społecznego. Ustawa praktycznie nie weszła w życie. Pod wpływem środowisk niechętnych lustracji prezydent Lech Kaczyński znowelizował ustawę, blokując jej najważniejsze zapisy, a samą lustrację ostatecznie zdruzgotało skandaliczne orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego. Przy okazji antylustracyjnym suflerom udało się wyrugować najwierniejszych żołnierzy PiS, zwolenników lustracji i dekomunizacji, m.in. posła Zbigniewa Girzyńskiego i Arkadiusza Mularczyka. Mimo starań senatora Piotra Andrzejewskiego PiS nie doprowadził również do przyjęcia ani ustawy deubekizacyjnej, ani dekomunizacyjnej. I to bez wątpienia największa porażka premiera Jarosława Kaczyńskiego.

Porządki w wymiarze sprawiedliwości
Nie ulega wątpliwości, że najjaśniejszymi punktami gabinetu Jarosława Kaczyńskiego są: minister spraw wewnętrznych i administracji Janusz Kaczmarek i minister sprawiedliwości Zbigniew Ziobro. W ciągu kilku miesięcy tym zaufanym współpracownikom premiera udało się rozpocząć i skutecznie przeprowadzić niezbędne porządki w wymiarze sprawiedliwości. Tak w zakresie funkcjonowania samego aparatu wprowadzono 24-godzinny tryb orzekania sądów w sprawach o pospolite przestępstwa, przygotowano projekt zaostrzający kodeks karny, jak i w zakresie transparentności i przejrzystości działań prokuratorskich. I tu nie ma zmiłuj - za czasów ministra Zbigniewa Ziobry prowadzona jest największa w historii liczba postępowań dyscyplinarnych w stosunku do nieuczciwych prokuratorów i sędziów. A jak bardzo takie porządki są niezbędne, pokazują znane już przypadki: "sprawa Romana Kluski" czy "casus Bestcomu", gdzie w podejrzanych okolicznościach, najprawdopodobniej na zlecenie konkurencji, wykorzystano prokuraturę i sąd do walki z przedsiębiorcami. Dziś działania ministra Ziobry dają pewną gwarancję, że liczba takich zdarzeń będzie malała.

Nie będzie Budapesztu
Jarosławowi Kaczyńskiemu przyszło rządzić w atmosferze ciągłego konfliktu. A to wywoływanego tarciami w koalicji, a to wydarzeniami "nakręcanymi" przez opozycję i liberalne media: vide "taśmy Beger" czy strajk pielęgniarek. Jednak to właśnie stanowczość i gotowość podejmowania niekiedy bardzo zdecydowanych działań - vide druga dymisja Leppera, sprawiają, że tym razem w Polsce nie sprawdza się powiedzenie Alberto Moraviego "silna opozycja rządzi rządem".

Wojciech Wybranowski

Warszawa - między Moskwą, Berlinem i Waszyngtonem

Warszawa - między Moskwą, Berlinem i Waszyngtonem
Nasz Dziennik, 2007-07-19
Sojusz ze Stanami Zjednoczonymi jest dla nas ważny i powinniśmy go pielęgnować, jednakże nie rozwiąże on naszego podstawowego dylematu: relacji z Rosją i Niemcami


Niedawne wypadki podczas szczytu brukselskiego oraz negocjacje w sprawie tarczy antyrakietowej powinny naszym politykom dać wiele do myślenia, jeśli chodzi o nasze międzynarodowe położenie. Wyjaśnienia należą się również myślącemu ogółowi. Najważniejsza w analizie politycznej jest prawdziwa ocena układów międzynarodowych, w jakich znajduje się nasz kraj.

Pamiętać należy, że siły polityczne, które funkcjonują w krajach mniejszych, w dużym stopniu są podległe lub wręcz sterowane przez wielkie, globalne ośrodki siły. W świecie zachodnim główne centrum decyzyjne znajduje się w USA. To właśnie w tym kraju ścierają się dwa główne ośrodki reprezentowane przez globalną, liberalną lewicę (symboliczną postacią tego środowiska jest George Soros) oraz neokonserwatywną prawicę (chodzi przede wszystkim o środowisko polityczne stojące za prezydentem George?em Bushem). Siły te niewątpliwie mają olbrzymie możliwości finansowe i polityczne do generowania pewnych procesów społecznych w krajach ościennych.

Triada traci władzę w Polsce
To nie przypadek, że George Soros od lat finansuje w Europie Środkowej i w Polsce różne inicjatywy społeczne i polityczne, starając się sterować głównymi procesami w wymiarze politycznym (przypomnijmy działalność Fundacji Batorego). Możliwość sterowania "procesami demokratycznymi" osiągała to środowisko dzięki wpływom na tzw. centroprawicę (dawna Unia Wolności) i lewicę (SLD). Zatem ktokolwiek rządził w Polsce, był to ktoś będący pod wpływem globalnej grupy lewicowo-liberalnej. Wybory się odbywały, jednakże monopol informacyjny w dziedzinie medialnej, a także brak zainteresowania naszym krajem innych ośrodków globalnych powodował, że triada Soros - Michnik - Kwaśniewski mogła dzierżyć pełną władzę nad polskim życiem politycznym.
Sytuacja ta uległa zmianie, gdy do gry globalnej z całą mocą włączyło się środowisko neokonserwatywne. Przypomnijmy, że znalazło to wyraz na polskiej niwie medialnej (powstał np. "Dziennik", radykalnie konserwatywny kierunek obrał tygodnik "Wprost", pojawiła się bulwarowa gazeta "Fakt" itp.) To, czym na niwie medialnej było konkurencją "Faktu" z "Super Expresem", "Dziennika" z "Gazetą Wyborczą", tym w polityce był podział obozu liberalnego na Platformę Obywatelską i Unię Wolności. Jeśli bierzemy pod uwagę kontekst globalny, Prawo i Sprawiedliwość oraz Platforma Obywatelska zdają się pozostawać w tej samej orbicie wpływu (amerykańscy neokonserwatyści). Dlatego środowiska lewicowo-liberalne zmuszone były ujawnić pozorność wewnętrznego podziału i zjednoczyć się na niwie politycznej. Tak powstała koalicja pod nazwą Lewica i Demokraci. Przypomnijmy, że środowisku temu patronują z jednej strony Aleksander Kwaśniewski, z drugiej Bronisław Geremek.
Oczywiście globalny podział sceny politycznej nie dotyczy tylko Polski. Przykładowo na Ukrainie grupa Wiktora Juszczenki w sposób widoczny współpracuje z kręgami globalnymi pod przewodnictwem George?a Sorosa. Grupa Wiktora Janukowycza pozostaje zaś pod silnym oddziaływaniem Rosji. Jeśli zatem chcemy prowadzić aktywną politykę, musimy sobie w pełni zdać sprawę z tego, z kim mamy do czynienia w danym kraju. Pamiętać wszak należy, że układ Sorosa pozostaje w kontekście europejskim w bardzo dobrych stosunkach z układem francusko-niemieckim, nadającym dziś ton rozwoju Unii Europejskiej. W takim kontekście należy więc czytać nasze zaangażowanie w tzw. pomarańczową rewolucję. Wsparcie to dotyczyło wszak nie tylko wewnętrznych spraw państwa ukraińskiego, ale było też ściśle związane z pewnymi globalnymi zmaganiami sił politycznych.

Wciąż jesteśmy na styku ścierania się globalnych sił
Polska dziś, jak przed laty, znajduje się w pewnym węzłowym miejscu, gdzie dochodzi do starcia kilku sił istotnych w układance globalnej. Jesteśmy zatem w otoczeniu Niemiec, w wielu sprawach wspieranych przez amerykańską lewicę liberalną; Rosji, która likwidując dawne latyfundia biznesmenów mających kontrolę nad syberyjskimi surowcami, stała się jednoznacznym podmiotem na niwie globalnej; i wreszcie Stanów Zjednoczonych - rządzonych dziś przez neokonserwatystów. Sytuacja ta jest niezwykle trudna, zważywszy na fakt, że wszystkie powyższe podmioty mają w naszym kraju swoje przełożenia polityczne i spore możliwości kreowania pewnego porządku, szczególnie w zakresie mediów. Jedyny wyłom stanowią tu podległe rządowi media publiczne oraz Radio Maryja, mające swoje niezależne zakotwiczenie w kapitale ściśle polskim. Nasza polityka zatem musi nieustannie brać pod uwagę tę złożoność sytuacji.
Polskie kierownictwo polityki zagranicznej słusznie konstatuje dziś, aczkolwiek nieoficjalnie, porażkę Polski w rywalizacji na gruncie europejskim z Niemcami. Wejście w życie okrojonego traktatu konstytucyjnego daje jasną perspektywę Niemcom na podjęcie dalszych kroków dającym im i Francuzom dominację w Europie. Wydaje się, że coraz więcej ludzi dziś rozumie, iż między Polską a Niemcami jest cały szereg sprzeczności interesów. Do najważniejszych należą: własność polska na ziemiach północnych i zachodnich oraz model budowania Unii Europejskiej. Wizja UE jako superpaństwa będącego pod hegemonią Niemiec i Francji w żaden sposób nie mieści się w sferze polskich interesów narodowych. Stąd spór, o którym rozpisuje się cała prasa zachodniej Europy.

Sojusz z USA nie jest panaceum
Z drugiej strony kierownictwo polskiej polityki zagranicznej za głównego przeciwnika uznało Rosję, gdyż ta, jak się twierdzi, zamierza poprzez dominację w sferze dostaw nośników energii przywrócić hegemonię w Europie Centralnej. Z pewnością ta konstatacja do pewnego stopnia jest słuszna. Pozostaje pytanie: czy słuszna jest konsekwentna, antyrosyjska polityka naszego rządu? Diagnozując wszak zagrożenie zarówno ze Wschodu, jak i z Zachodu, polski rząd w sposób bardzo mocny stara się zawiesić nasze bezpieczeństwo na Stanach Zjednoczonych. Stąd nasz udział w wojnie irackiej i afgańskiej, stąd pragnienie rozmieszczenia tarczy antyrakietowej. W niektórych kręgach powstała nawet myśl utworzenia z Polski czegoś w rodzaju "amerykańskiego Izraela" w Europie Centralnej. Cel ten jednak wydaje się mityczny, gdyż Amerykanie nigdy nie będą mieć takich powodów, by zaangażować się w popieranie Polski, tak jak popierają Izrael na Bliskim Wschodzie. Wynika to przede wszystkim z faktu, że Polska nie ma nawet w dziesiątej części tak silnego lobby w USA, jakie ma Tel Awiw.
Zatem za sojusz z USA płacimy cenę bardzo dużą, może zbyt dużą, angażując się w konflikty, które nas po prostu nie dotyczą. Na domiar złego, oprócz niechęci wielu krajów Bliskiego Wschodu, za sprawą USA wchodzimy w kolejne konflikty z sąsiadami, w szczególności z Rosją. Oczywiście sojusz ze Stanami Zjednoczonymi jest dla nas ważny i powinniśmy go pielęgnować, jednakże nie rozwiąże on naszego podstawowego dylematu: relacji z Rosją i Niemcami. USA bowiem nie mają ochoty wchodzić z powodu Polski w spór ani z Berlinem, ani z Moskwą. Widać to wyraźnie, chociażby przyglądając się, z jaką estymą George Bush podejmował Władimira Putina na własnej farmie w USA. Dla Amerykanów Rosja ma strategiczne znaczenie w ich konflikcie z Arabami oraz z Chinami.

Skąd zagrożenia?
Zatem mając stertę konfliktów ze wschodnim i zachodnim sąsiadem, Polska musi sobie odpowiedzieć na pytanie, gdzie jest większe zagrożenie. Odpowiedź do tej pory padała jasna: większe zagrożenie idzie z Moskwy. Tylko czy na pewno? Faktem jest, że Rosja w czasach komunizmu sprawowała całkowite władztwo nad naszym terytorium i dzisiaj wciąż ma ciągoty do tej hegemonii. Jednakże patrząc nie z emocjonalnego, lecz racjonalnego punktu widzenia, musimy stwierdzić, że spór z Rosją jest sporem historycznym, a z dzisiejszej perspektywy nade wszystko cywilizacyjnym. Realną sprzeczność interesów mamy nade wszystko z Niemcami. Jest tak chociażby z tego względu, że operujemy w tej chwili w tym samym obszarze kulturowym i politycznym.
Z Rosjanami przede wszystkim nie mamy sporu granicznego. Między nami powstały nowe kraje, byłe republiki sowieckie, które zachowują mniejszą lub większą suwerenność od Moskwy, a więc dają nam minimum dystansu. Czy możliwy jest więc sojusz polsko-rosyjski? Oczywiście nie, zbyt wielkie są różnice cywilizacyjne. Rosjanie w polityce szanują tylko podmioty silne; aby spotkać się z nimi na płaszczyźnie społecznej, należałoby wykonać olbrzymią misję kulturową. I do takiej misji jesteśmy chyba powołani, jednakże to wszystko wymaga bardzo wiele czasu.
Jeśli idzie o relacje z Rosją, wydaje się natomiast - już w niedługiej perspektywie - możliwa ich normalizacja i w miarę dobrosąsiedzkie relacje. Aby to stało się wykonalne, należy dokończyć to, co robi obecny rząd - tj. pełne uniezależnienie się energetyczne od Moskwy i przecięcie wszelkich wpływów agenturalnych FSB. Wtedy można zaproponować jakiś układ, który miałby z jednej strony charakter gospodarczy, z drugiej polegałby na wyciszeniu konfliktów politycznych typu konflikt białoruski.
Ktoś powie: to jest niemożliwe. Jeśli plan taki (lub o wiele dalej posunięty) jest możliwy dla Niemców, Francuzów, Amerykanów, Włochów, Anglików - to dlaczego nie dla nas. Powtarzam - poza resentymentami - nie mamy dziś z Moskwą realnej sprzeczności interesów. Mamy piastowskie granice, przeto stojąc na bazie tradycji piastowskich, bardziej musimy się oglądać na zagrożenie idące z Zachodu, a nie ze Wschodu.

Normalizacja relacji z Rosją
Oczywiście ułożenie relacji z Moskwą wymagałoby większego spokoju w naszym zaangażowaniu politycznym w byłych republikach sowieckich. Wydaje się to z pozoru przejściem na pozycje defensywne. Jednakże stwierdzić trzeba, że nasze dotychczasowe próby aktywności w tym obszarze kończyły się fiaskiem. Nasz udział w "pomarańczowej rewolucji" na Ukrainie realnie był wsparciem dla układu globalnego spod znaku George?a Sorosa. Rząd Juszczenki bardzo szybko "odwdzięczył się" Polakom, wprowadzając prawie równolegle z Rosją sankcje na polskie mięso. Na Ukrainie walczą o wpływy układ rosyjski (Janukowycz) z amerykańsko-liberalnym (a więc proniemieckim - Juszczenko).
Zatem nasze zaangażowanie po którejś ze stron nie przynosi nam żadnych większych korzyści. Tworzymy sobie zaś nowych wrogów. Na Białorusi polska walka z Łukaszenką powoduje obniżenie statusu mieszkających w tym kraju Polaków. Nasze wsparcie dla Estonii nie zaowocowało żadnym wsparciem tego kraju w naszej walce na szczycie berlińskim (eurokonstytucja). Zatem czas, przed którym stoimy jako państwo, musi być przeznaczony nie tyle na wielkie rozgrywki w środkowej Europie, co na wzmocnienie się od wewnątrz. Chodzi tutaj o kwestie gospodarcze, demograficzne, kulturowe i polityczne. Dopiero wtedy, gdy będziemy mieć siłę porównywalną do Niemiec, wówczas będziemy mogli realnie z Berlinem konkurować o wpływy w Europie Środkowej. Dając się wmanewrować w narastający konflikt z Rosją, tak naprawdę będziemy umacniać sojusz niemiecko-rosyjski ponad naszymi głowami. A to jest wizja najbardziej czarna z polskiego punktu widzenia.
Aby tę zaciskającą się pętlę przerwać, należy szukać ułożenia relacji z Moskwą, oczywiście na maksymalnie niezależnych warunkach. W tym również należy wykorzystać amerykańskie wsparcie sojusznicze (oczywiście - tu dopiero można sprawdzić, na ile możemy na Amerykę naprawdę liczyć). W zmaganiach na dwa fronty (na Wschodzie i Zachodzie) nie znajdziemy sojuszników ani w UE, ani w Ameryce. Z tej brutalnej prawdy musimy sobie w końcu zdać sprawę.

Sojusz z Niemcami nierealny
Jedyną poważną alternatywą dla powyższej wizji jest ścisły sojusz z Niemcami. Jednakże nie tyle ze względów historycznych (II wojna światowa), co ze względu na nasz fundamentalny z nimi spór o model Unii Europejskiej oraz o status naszych ziem zachodnich, sojusz taki wydaje się zdecydowanie pieśnią przyszłości.
Niemcy w swych planach co do Europy Środkowej nie mają dziś blokady w postaci Francji. Paryż bowiem od dłuższego czasu bardzo ściśle współpracuje z Berlinem w budowie nowego ładu europejskiego. Przypomnę tylko, że nie jest to ład chrześcijański, lecz lewicowo-liberalny, i nie jest to model Europy ojczyzn, lecz model superpaństwa europejskiego zdominowanego przez największe podmioty (Niemcy i Francję).

Mieczysław Ryba